سازمانی خه‌باتی کوردستانی ئێران
شهلا مولودى
شهلا مولودى
حقوق زنان در زیر سلطه و دیدگاە مرد سالارانە حاکمیت رژیم دیکتاتور آخوندی تا حد زیادی نادیده گرفته می شود. در چنین جامعه ای، زنان نباید توقع داشته باشند که دیگران برای آنها کاری بکنند و خود باید آستین همت را بالا بزنند و برای دریافت حقوقشان تلاش کنند . زنان باید بە حقوقشان واقف بودە و اهمیت فراوان برای مبارزە در مسیر کسب حقوقشان قائل شوند. هیچ کس در دنیا نمی تواند به اندازه ی خود آنها برایشان دلسوز باشد.
یک زن زمانی این را درک می کند که واقعا برای خواسته هایش تلاش کرده باشد و منتظر کسی نباشد که خواسته های او را برآورده کند. یک زن اگر بخواهد، همین حالا و با شرایطی که دارد، می تواند اولین گام را برای احقاق حقوقش بردارد. به راستی چرا برخی از مردان فکر می کنند که در عصر امروزین و باتمام پیشرفتهای دنیای مدرنیتە می توانند به زنان زور بگویند؟ آیاواقعا هنوز این قانون که یکی از قانون های جنگل است، در جریان است گاهی باید به خاطر این موضوع به حال چنین مردانی گریست؟ بدرفتاری و شکنجه‌‌‌های بدنی و حتی توهین و تحقیر کلامی، بر رشد و تکامل روانی و اجتماعی زنان اثرات بسیار نامطلوبی می‌گذارد. تحقیر و اهانت بە شخصیت او در نهایت به عجز و ناتوانی در تصمیم‌گیری منتهی شده و توانمندی را از زن خواهد گرفت. زنان قربانی نه تنها توانایی سرپرستی فرزندان و خانه و خانواده خود را از دست میدهند، بلکه از مشارکت و ابراز عقیده در تصمیم‌گیری‌های سرنوشت‌ساز اجتماعی و خانوادگی محرومند. در ایران با توجه به ساختار فرهنگی و اجتماعی، بسیاری از موارد خشونت به دلیل ترس از خشونت‌های بعدی، متلاشی شدن خانواده، آوارگی و بی‌پناهی، احساس تنهایی و بی‌سرپرستی و احساس شرمندگی، هرگز گزارش نمی‌شوند و اکثر زنان این آزار و اذیت‌ها را پنهان و به امید بهتر شدن اوضاع در آینده تحمل می‌کنند.
در کشور ایران بیشترین خشونت و همسر آزاری در مناطق روستایی دیده می‌شود چون این زنان معمولا به دلیل ناآشنایی با حقوق خود به عنوان یک زن و یک انسان، برای حفظ کانون خانواده و یا ترس از بی‌آبرویی و انگشت‌نما شدن، تمام آزار و اذیت‌ها را تحمل می‌کنند. واقعیت این است که در خصوص پدیده همسر آزاری در ایران قانون خاصی وجود ندارد و عموما فقط به توصیه‌‌‌های اخلاقی در قوانین پرداخته می‌شود در حالی که در بسیاری از کشورها خشونت خانگی به عنوان جرم قلمداد می‌شود و برای آن قوانین و مجازات‌های خاصی در نظر گرفته شده است. در همه جای دنیا، مکان‌هایی با عنوان خانه‌‌‌های امن وجود دارد که زنان قربانی خشونت به آن پناه می‌برند اما در کشور ما به دلایل متفاوت فرهنگی و اجتماعی وسیاست سیتماتیک رژیم ضد بشر آخوندی، به این امر چندان توجهی نمی‌شود وزنان همچنان در اذیت و آذار ٠‘بە سر می برند.
بدون شک با سقوط حاکمیت آخوندی همه مشکلات حل خواهد شد و زنان میتوانند به حقوق خود نائل شوند.
