سازمانی خه‌باتی کوردستانی ئێران
پس از گذشت ۱۵ سال از اعدام مخفیانه فرزاد کمانگر، معلم و فعال حقوق بشر و چهار زندانی سیاسی دیگر به نام‌های علی حیدریان، شیرین علم هولی، فرهاد وکیلی و مهدی اسلامیان، همچنان اطلاعی از سرنوشت پیکر و محل دفنشان در دست نیست. آن‌ها ۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۹ در زندان اوین رژیم به دار آویخته شدند.
قوه قضاییه و نهادهای امنیتی رژیم آخوندی مانع از استرداد پیکر این پنج زندانی سیاسی اعدام‌شده یا اعلام محل دفن آن‌ها شده‌اند.
رژیم آخوندی در بیش از چهار دهه اخیر، بارها با نقض آشکار حقوق اساسی خانواده‌های افراد جان‌باخته یا اعدام‌شده به دلایل سیاسی، از تحویل پیکر آن‌ها به خانواده‌هایشان خودداری کرده است.
مخفی کردن یا تحویل ندادن پیکر افراد جان‌باخته به خانواده‌ها و مشخص نکردن مکان دفن افراد، از جمله موارد ناپدیدسازی قهری محسوب می‌شود.
ناپدیدسازی قهری نقض ماده ششم اعلامیه جهانی حقوق بشر است که تاکید می‌کند «هر انسانی سزاوار و محق است تا همه‌جا در برابر قانون به‌عنوان یک شخص به رسمیت شناخته شود».
پیش از این در تیرماه ۱۴۰۳، دایه‌سلطنه، مادر فرزاد کمانگر، به همراه شماری دیگر از مادران دادخواه کردستان با انتشار بیانیه‌ای اعلام کردند تا زمانی که به حق خود در محاکمه و مجازات جنایتکاران و قاتلان فرزندانشان نرسند، دست از عدالت‌خواهی نخواهند کشید.
